در پاسخ به احمد پور.
نه چنین است!
برای سابقه و پرونده ی فکری ام بجای احتمالات، از خودم که زنده ام بپرسید!
بنده دبیرستان کمال می رفتم که دکتر استاد دانشگاه بود و سخنران حسینیه. و هنوز جهت گیری فکری مشخصی نداشتم. البته بتدریج توفیق حضور در درس و سخنرانی، و مطالعه کتابهای اکثر اندیشمندان برجسته، مثل دکتر و پدر گرامیش، بازرگان، دکتر سحابی ، مطهری، و حکیمی و جعفری و بمرور بسیاری دیگر همچون مهدی حائری یزدی و..داشتم.
اما اینکه “افسوس زده” و یا نماینده ی تیپ خاصی باشم؟، خیر! من هنوز هم دانش جوی حوزه های مختلف فکری ام و سعی دارم خود را از افکار مختلف محروم نکنم.
اما دغدغه ی حقیقت دارم و معمولا مطابق جو حرف نمی زنم و سعی می کنم جوزده نباشم. لذا بقول آن باران خشک! بسا خوانندگانی نمی توانند با عرایضم ارتباط بهتری برقرار کنند و دلتنگ و بد بین هم می شوند.
من سعی خودم را می کنم که شفاف و بی پیرایه، و به دغدغه حقیقت سخن بگویم. و لذا توجه به آن نامه ی حساس و مهم دکتر را با توجه به زمان نگارش و محتوی و حجم و نیز موضوع نامه و مخاطب آن، بسیار مهم میدانم. این مطلب، هم برای دوستان و عاشقان دکتر و هم منتقدان و مخالفان دکتر مهم و تعیین کنده است. که ارزیابی درستی از هویت و شخصیت و گرایش و تمایل و خط فکری و حس مسئولیت او و اندیشه ی او داشته باشند.
برخلاف بعضی دوستان و اساتید، انجام نشدن آنرا، بدلیل غیر عملی بودن، احمقانه بودن، غیر منطقی بودن، و… نمیدانم.
اشکالی هم ندارد که کسی که اهل قلم و فکر است، بدلیل احساس کمی فرصت و احتمال مثلا مرگ، اصلاح و تکمیل کارهایش را از یک همفکر و همساز خود درخواست نماید. چیز عجیب و غیر ممکن و یا غیر معقولی نیست!
وما ابرء نفسی ان النفس لاماره بالسوء الا ما رحم ربی.
بنده ی خطاکار خدایم و با نفسی ضعیف و ناتوان که وسوسه گر است نفس می کشم و اگر رحمت پروردگار نباشد، گرفتار خطا ها و گناهانم.
والسلام.
